بنادر ایران
با توجه به اینکه ایران هم در مرز جنوبی و هم در مرز شمالی به مسیرهای آبی دسترسی دارد، طبیعی است که بنادر متعددی نیز داشته باشد.
این بنادر که برخی در حاشیه دریای خزر و برخی در حاشیه دریای عمان و خلیج فارس قرار دارند، شامل موارد ذیل است:
- بندرعباس
- بندر انزلی
- بندر ماهشهر
- بندر شهید رجایی
- بندر ترکمن
- بندر امام خمینی
- بندر گز
- بندر لنگه
- بندر کنگان
- بندر بوشهر
- بندر چابهار
- بندر جاسک
- بندر پل
- بندر دیر
- بندرخمیر
- بندر کیش
- بندر قشم
- بندر عسلویه
- بندر کاوه
- بندر لامرد
کالاهای خطرناک برای حمل دریایی
همانگونه که پیش از این اشاره شد، ممنوعیت در انتقال مرسولات به طریق دریایی، در کمترین میزان ممکن قرار دارد، با این حال به این معنا نیست که هیچ محدودیتی اعمال نشده باشد و همچنین انتقال کالاهای خطرناک از مقررات ویژهای که بر کلیه فرآیند بستهبندی، بارگیری، حمل و تخلیه نظارت دارد، پیروی میکند.
به طور کلی 9 دستهبندی برای کالاهای خطرناک وجود دارد که مرسولات هر طبقه از مقررات ویژه همان طبقه پیروی می کنند. این طبقهبندیها به قرار ذیل است:
- دسته اول: مواد منفجره
- دسته دوم: گازهای قابل اشتعال، گازهای غیر قابل اشتعال و گازهای سمی
- دسته سوم: مایعات قابل اشتعال
- دسته چهارم: جامدات خودسوز، جامدات قابل اشتعال و جامداتی که در صورت مواجهه با رطوبت خطرزا هستند.
- دسته پنجم: مواد قابل اکسیداسیون
- دسته ششم: مواد سمی و مواد عفونی
- دسته هفتم: مواد رادیو اکتیو
- دسته هشتم: کالاهای خورنده
- دسته نهم: سایر کالاهای خطرناک و موادی که در گروههای هشتگانه قرار نمیگیرد.
حمل دریایی NVOCC
یکی از خدمات نوین در عرصه حمل و نقل بینالمللی دریایی به NVOCC بازمیگردد.
در این روش، اتفاقی که میافتد آن است که شرکت واسطه میزانی از فضای کشتیهای حمل و نقل بزرگ را به صورت یکجا خریداری کرده و به صورت خرد به مشتریان و فرستندگان میفروشد.
به همین سبب نیز این روش از روشهای سنتی حمل و نقل بینالمللی دریایی منعطفتر است.
همچنین از نظر اقتصادی نیز برای صاحبین کالاهای خرد و محدود به صرفهتر هستند. زیرا مطابق قرارداد ایشان با شرکتهای بینالمللی، امکان تجارت بار به آنها داده شده است و طبیعتا تعرفه انتقال نیز با توجه به فضای موجود در خطوط حمل و نقل محاسبه و دریافت میگردد.
اصطلاحات حمل و نقل دریایی
اصطلاحات حمل و نقل دریایی بسیار گسترده هستند. در واقع در حمل و نقل دریایی، گویی با یک زبان جدید مواجه هستیم. اصطلاحاتی که برخی به فرستنده، برخی به گیرنده، برخی به متصدی حمل، برخی به انواع کشتیها یا خدمات و قراردادها باز میگردد.
به عنوان مهمترین این اصطلاحات، به موارد ذیل اشاره میکنیم:
حملکننده عمومی (Common carrier)
همان متصدیان حمل و نقلی هستند که خدمات خود را به کلیه مشتریها در بازه کالایی که برای ایشان مناسب باشد ارائه مینمایند.
حملکننده خصوصی Private carrier
این گروه از حمل کنندگان دریایی، خدمات خود را تابعی از قرارداد خصوصی با هر مشتری قرار میدهند. در نتیجه حقوق و تعهدات هر کدام از طرفین با توجه به قرارداد فیمابین ممکن است متفاوت باشد.
فرستنده کالا (Shipper)
شخصی که کالا را جهت ارسال به متصدی حمل تحویل مینماید. فرستنده ممکن است که کالا را برای خود را دیگری ارسال نماید.
بارفرابر (فریت فورواردر) Freight forwarder
یک واسطه در زنجیره خطوط حمل و نقل دریایی است که ترتیب حمل کالای شخص دیگری را میدهد. استفاده از خدمات شرکتهای واسطه به ویژه برای تجار کاربرد مهمی دارد.
گیرنده کالا Consignee
شخصی که مطابق با اطلاعات بارنامه میتواند کالا را دریافت نماید. گیرنده ممکن است با دریافتکننده متفاوت باشد و یا ممکن است که یک شخص واحد باشد. در واقع گیرنده ممکن است هر شخصی همچون خریدار یا نماینده خریدار باشد و یا آن که شخص ثالثی باشد.
Notify party
این شخص مطابق با اطلاعات موجود در بارنامه شخصی است که باید از رسیدن و تخلیه بار در مقصد مطلع شده باشد. این شخص میتواند گیرنده یا دریافتکننده کالا باشد.
امکان پیگیری آنلاین وضعیت بار
پیگیری آنلاین وضعیت بار که به عنوان یکی از خدمات جدید توسط شرکتهای متصدی حمل و نقل ارائه میشود، به گیرنده و نیز فرستنده کالا این امکان را اعطا کرده است که به کمک شماره پیگیری کالا، بتوانند از آخرین وضعیت کالای خود با خبر باشند.
طبیعتا شماره پیگیری تنها پس از دریافت کالا توسط متصدی حمل و نقل به شما ارائه خواهد شد. نکته دیگر آنکه نحوه پیگیری و میزان جزئیات ممکن است متفاوت باشد. برخی از انواع روشهای رهگیری، تنها آخرین وضعیت مرسوله همچون، بارگیری، در حال حمل، تخلیه و مواردی از این قبیل را اعلام مینمایند.
حال آن که ممکن است با جزئیات بیشتر همچون موقعیت جغرافیایی نیز محل قرارگیری مرسوله قابلیت رهگیری داشته باشد.
نقش کارت بازرگانی در فرآیند حمل و نقل
کارت بازرگانی یکی از مدارکی است که به اشخاص اجازه میدهد خدمات حمل و نقل بینالمللی را دریافت میکند. کارت بازرگانی، مطابق با مقررات گمرکی کشور اعطا میگردد.
این کارت به دارنده اجازه میدهد که کلیه خدمات تجارت و حمل و نقل بینالمللی را شامل ترخیص کالا، حمل کالا و حمل کالای وارداتی یا صادراتی ارائه نماید.
در واقع کارت بازرگانی به تجار اجازه میدهد که در عرصه بینالمللی به تجارت بپردازد و به همین دلیل نیز موکول است به داشتن دفاتر تجاری، شماره ثبت تجاری و دیگر موراد قانونی. همچنین در خصوص شرکتهای تجاری، کارت بازرگانی به نام مدیرعامل شرکت صادر میگردد.
طبیعتا در صورت تغییر مدیر عامل، چنانچه شرکت تمایل به ادامه فعالیت تجارت بینالمللی داشته باشد ناگزیر است که فرآیند تغییر کارت بازرگانی را انجام داده و به نام مدیرعامل جدید، کارت بازرگانی دریافت نماید.
حق پرچم
حق پرچم یکی از انواع عوارضی است که در حمل و نقل دریایی بینالمللی باید پرداخته شود. در واقع این امر از آنجا آغاز میشود که هر کشتی در دفتر ثبت کشتی باید ثبت شود. هر کشتی نام اختصاصی خود به همراه شماره شناسهای داشته و نیز تحت تابعیت کشور مشخصی است.
به همین سبب نیز کشتیها با مفهوم به عنوان حرکت زیر پرچم یک کشور مواجه هستند. حال چنانچه کشتی قصد داشته باشد با پرچم کشور متبوع خود حرکت کند، مسئله خاصی وجود نخواهد داشت، لیکن چنانچه کشتی قصد داشته باشد از پرچم یکی دیگر از کشوها در حمل و نقل بینالمللی استفاده نماید، باید هزینهای را تحت عنوان عوارض پرچم پرداخت نماید.
این هزینه که با توجه به نوع کشتی تعیین میشود، توسط سازمان بنادر و دریاداری و مطابق با مقررات بینالمللی تعیین میشود. همچنین هزینه پرچم به عنوان بخشی از هزینه حمل و نقل دریایی از مالک کالا دریافت خواهد شد.
استفاده از پرچم کشورهای دیگر توسط تجار ایرانی، به ویژه در واردات به کشور مورد استفاده قرار میگیرد که طبیعتا باید هزینه آن را همانگونه که اعلام شد محاسبه و پرداخت نمایند.
کنوانسیونها و قوانین حمل دریایی
به عنوان آشنایی مختصر، در این بخش به برخی از مهمترین قوانین حمل دریایی و نیز کنوانسیونهای بینالمللی مرتبط اشاره خواهیم کرد.
طبیعتا در اینجا تاب تفسیر کلیه کنوانسیونها وجود نخواهد داشت اما از بین انواع اسناد بینالمللی چند سند مهم را بازبینی خواهیم کرد.
با توجه به نقش و گستره استفاده از حمل و نقل بینالمللی دریایی، قوانین بینالمللی در این خصوص کاملا توسعه یافته هستند.
در واقع با توجه به نقشی که حمل و نقل دریایی بینالمللی در توسعه اقتصادی داخلی کشورها و نیز بهبود روابط بینالمللی بازی مینمود و نیز با احتساب تاریخچه استفاده جنگی که از وسایل نقلیه دریایی به عمل میآمد، کاملا قابل پیشبینی بود که کشورها پس از ورود به دوره صلح جهانی، به سمت یکسانسازی قوانین دریایی بینالمللی حرکت نمایند.
به نحوی که در حال حاضر و پس از چند دهه تلاشهای بینالمللی، بیش از 60 سند بینالمللی شکل گرفته است که مورد احترام کشورها قرار داشته و در نتیجه قابل استناد هستند.
قابلیت استناد بینالمللی از این حیث اهمیت دارد که نه تنها در روابط خصوصی دو تاجر این اسناد میتواند مبنای عملکرد و حل و حتی حل و فصل اختلافات ایشان قرار گیرد، بلکه این اسناد در تعیین مسئولیت دولتها نیز نقش آفرین هستند.
برای مثال مطابق با قوانین بینالمللی، مسئولیت نهایی در پرداخت خسارت ناشی از آلودگی آبها به عهده دولتی که کشتی متبوع آن عامل آلودگی را رقم زده است، لیکن به عنوان یک اصل جهان شمول، کلیه کشتیها و کشورها موظف شدهاند که برای مقابله با آلودگی آبها در صورت بروز حادثه اقدامات سریع و موثری ترتیب دهند.
و یا در مثالی دیگر میتوان به مقابله با دزدی دریایی اشاره کرد.
این امر به عنوان یک حق و نیز وظیفه برای کلیه کشورها در نظر گرفته شده است و در نتیجه صرف نظر از کشتی تحت تعقیب، هر دولتی میتواند به عنوان حمایت به مقابله به دزدی دریایی برآید.
یا در مثالی دیگر میتوان به احترام به قانون ملی کشورها در رعایت استانداردهای سلامتی و امنیتی در بستهبندی، بارگیری و حمل مرسولات دریایی اشاره کرد.
به نحوی که اصولا هیچ کشوری نمیتواند دستور بازرسی کشتی کشور دیگر را صادر نماید مگر آن که ظن قوی بر وجود عوامل غیرقانونی وجود داشته باشد.
قوانین گمرکی
قوانین گمرکی که در هر کشوری با کشور دیگر متفاوت است، یکی از اولین گروههای قوانین حمل و نقل دریایی را تشکیل میدهد.
طبیعتا ورود و خروج کالا به هر کشور، تابعی از قوانین گمرکی آن کشور خواهد بود.
در اینجا باید اشاره کنیم که قوانین گمرکی به عنوان قوانین ملی شناخته میشوند، یعنی هر کشوری با توجه به قوانین بالادستی خود و به طریق مقرر در نظام حقوقی همان کشور، قوانین گمرکی را وضع مینماید.
لیکن پس از تصویب قانون گمرکی، رعایت آن بر کلیه کشورها واجب خواهد بود و در نتیجه کشتی که از کشور مبدا خارج شده است، در محل ترخیص از مبدا، تنها باید مطابق با قانون گمرکات کشور مبدا اقدام کرده باشد، لیکن در محل ورود به کشور مقصد، باید از قانون گمرکات کشور مقصد تبعیت نماید.
البته ناگفته نماند که بین کشورهای مختلف و به ویژه کشورهای همجوار یا کشورهایی که مراودات تجاری قابل توجهی با هم دارند، تلاش میشود تا قوانین گمرکی تسهیل و به سمت متون واحد حرکت نماید.
اما مادامی که قانون ملی وجود دارد، صرف نظر از تفاوتهای یا شباهتها، برای کشتیهای کلیه کشورها در حین ورود و خروج به آبهای منطقهای آن کشور و نیز تخلیه و بارگیری در بنادر کشور، لازم اتباع خواهد بود.
اصطلاحات بازرگانی بینالمللی (اینکوترمز)
این اصطلاحات شامل مجموعهای از قوانین و مقررات رسمی هستند که اتاق بازرگان بینالمللی تدوین و معرفی کرده است و به همین سبب مورد تبعیت اکثریت کشورها قرار دارد.
این قوانین متحد الشکل، در بهبود تجارت بینالملل و شفافیت روابط طرفین، نقش مهمی ایفا کردهاند.
اینکوترمزها که هر یک سال و یا دو سال یک مرتبه به روز رسانی میشود، جز مهمترین اسناد حقوقی بینالمللی هستند.
اهمیت اینکوترمزها را نه تنها در پذیرش جهانی آنها بلکه در شمول موضوع و محتوای آنها باید جستجو کرد.
توضیح آن که در حقوق تجارت بینالمللی، یکی از مهمترین نکات و اتفاقا یکی از چالش برانگیزترین موضوعات، تعیین نقطه انتقال ریسک است. نقطه انتقال ریسک در واقع نقطهای است که مالکیت مرسوله از فروشنده به خریدار منتقل میگردد.
از زمان انتقال ریسک، کلیه خسارات احتمالی بر خریدار تحمیل خواهد شد، حال آن که پیش از آن تحمل آسیب و خسارات با فروشنده بوده است.
با توجه به همین امر، تعهدات هر یک از خریدار و فروشنده در حمل بینالمللی کالا، ممکن است متفاوت باشد.
برای مثال ممکن است که وظیفه حمل و نقل کالا با خریدار یا فروشنده باشد، تعهد به بیمه کردن مرسوله به عهده یکی از طرفین باشد، زمان پرداخت ثمن کالا، موکول به رسیدن مرسوله به نقطه معینی باشد و بسیاری دیگر از موارد.
همچنین متصدیان حمل و نقل نیز نسبت به هر یک از خریدار و فروشنده تعهداتی را بر عهده دارند که تعیین تکلیف آنها و تعیین محدوده مسئولیت ایشان تماما از موارد قابل بحث و اختلاف است.
حال اینکوترمزها با معرفی چند ترم انواع تعهدات هر یک از طرفین و مسئولیتهای هر کدام را تعیین تکلیف میکنند.
در نتیجه زمانی که طرفین یک قرارداد یکی از انواع اینکوترمزها را برای قرارداد خود انتخاب میکنند، در واقع خود را به مجموع مقرراتی که با آن ترم همراه است متعهد میسازند بدون اینکه احتیاجی به چانهزنی و نگارش بند به بند تعهدات وجود داشته باشد.
در نتیجه همانگونه که مشاهده میشود، این اصطلاحات تحت عنوان ترمهای بینالمللی شناخته میشوند و هر کدام از ترمها در مواردی همچون تعهدات طرفین، نقطه انتقال ریسک و مالکیت، بیمه مرسوله، محل دریافت و تحویل کالا و نیز اطراف متعهد در پرداخت هزینهها با یکدیگر متفاوت هستند.
کنوانسیون TIR
این کنوانسیون به کشتیهای عضو این امکان را اعطا کرده است که در مرزها جز در مواقع مشکوک جهت بازرسی متوقف نشده و در نتیجه فرآیند ورود و خروج برای آنها تسهیل گردد.
محتوای این کنوانسیون از برابری دولتها در نظارت بر امور داخلی آنها نشات میگیرد.
در واقع کلیه کشورها میپذیرند که همانگونه که دولت ایشان نسبت به تعیین مقررات حمل و نقل بینالمللی و نظارت بر خروج کالا از کشور خود صالح است، هر دولت دیگری نیز بر وضعیت داخلی خود حاکم است.
در نتیجه بهتر است که در هر مرتبه ورود و خروج از مرزها، با نظارت و بازرسی مجدد، اولا صلاحیت داخلی دولتها را زیر سوال نبرده و حاکمیت ملی را بپذیریم و ثانیا سرعت حمل و نقل و تجارت بینالمللی را مخدوش نسازیم.
کنوانسیون CMR
مجموعهای از قوانین است که ناظر به روابط بین حملکننده، فرستنده و گیرنده میباشد.
در نظر داشته باشیم که هر یک از فرستنده با گیرنده، فرستنده با حمل کننده و نیز حمل کننده با گیرنده مرسوله، روابط دوگانه مختص به خود را دارند.
تعهدات هر کدام نسبت به یکدیگر شامل مواردی همچون پرداخت هزینهها، حمل ایمن، جبران خسارات ناشی از تاخیر، تحویل به گیرنده موکول به مشاهده اسناد و مدارک و بسیاری دیگر از موضوعات دوجانبه است.
این موارد شاید ساده به نظر برسند، اما در واقع محل اختلافات و از موضوعات داوری بینالمللی هستند. به نحوی که دعوای داوری بین طرفین به میزان قابل توجهی مطرح میشود.
حال چنانچه طرفین تعهدات و وظایف خود را تنها محدود به قراردادهای داخلی خود کرده باشند، بسیاری از موضوعات و نکات ممکن است که ناگفته باقی بماند و در نتیجه حل و فصل اختلاف را دشوار ساخته و هزینه و زمان بیشتری بر طرفین تحمیل نماید.
اما در مقابل چنانچه هر یک از طرفین، تعهدات خود را مقررات کنوانسیون مذکور موکول کرده باشند، شفافسازی در روابط طرفین و نیز نحوه حل و فصل اختلافات ایشان به دست خواهد آمد و برای همه طرفین درگیر، موثر و مناسب خواهد بود.
کنوانسیون کالای خطرناک (ADR)
کالاهای خطرناک برخلاف روش حمل هوایی، به طریق دریایی امکان انتقال دارند، لیکن باید از مقررات مشخص و خاصی پیروی نمایند که به صورت متحدالشکل مورد تبعیت قرار دارد.
کالاهای خطرناک که در دستههای چندگانه تقسیمبندی میشوند، شامل کالاهایی هستند که حمل و نقل آنها ممکن است اما اگر با رعایت مقررات مربوطه انجام نشود، میتواند امنیت و سلامت دریا و نیز امنیت کشتی و سرنشینان و کارکنان آن را تهدید نماید. همچنان که هر شخصی دیگری که درگیر و مرتبط با مرسوله باشد ممکن است با خطر جانی یا مالی مواجه شود.
حال برای جلوگیری از مجموعه خطرات و نیز تنظیم مقرراتی که رعایت آنها بتواند ریسک حمل و نقل منجمله ریسک بستهبندی، بارگیری و تخلیه را کاهش دهد، کنوانسیون مذکور تصویب شده است.
چنانچه مطابق با مفاد این کنوانسیون، مقررات تعیین شده برای هر یک از گروههای کالایی رعایت شود، حمل کالاهای خطرناک بین کشورها از طریق دریا ممکن و آزاد خواهد بود و الا یک رفتار خطرناک و مخالف با کنوانسیون در نظر گرفته خواهد شد که طبیعتا برای مرتکب یا مرتکبین مسئولیت به همراه خواهد داشت.
ممنون از ارائه اطلاعات مفید
با تشکر فراوان برای حمایت از ما.